“Karadutum çatal karam çingenem,
Nar tanem, nur tanem, bir tanem”
Diye sevdi babam beni belki de yirmi yaşına kadar, hala da arada böyle seslenir büyümeyen kızına…
Ben ise ona yıllardır değişmeyen bir şekilde; İlk Aşkım diye…
Ne kadar güven vericidir bir babanın desteğini sırtında hissetmek, tam düşmeye yakın olduğunu hissettiğinde “haydi bir daha dene” diyen o güven verici sesi duyabilmek…
Bizim evde; küçüklüğümüzde bir gelenekti: Anneler gününde baba ile iş birliği yapıp anneye; babalar gününde anne ile iş birliği yapıp babaya hediye almak.
Peş peşe gelen bu iki ay hep heyecanlı, hep neşeli ve hep kıpır kıpır geçirilirdi.
Babalar günü hayatımıza bir Amerikan İç Savaş Gazisinin kızı sayesinde girmiş ve ilk kez 1910 yılında Washington’da kutlanmıştır. 1924 yılında ABD başkanı tarafından desteklenmiş fakat resmi olarak ilan edilmemiştir. 1966 yılında dönemin başkanı; her yıl haziran ayının 3.haftasının Babalar Günü olarak kutlanacağının bildirisini yayınlamıştır ve 1972 yılında başkan Richard Nixon’ın imzasıyla bu özel gün ABD’de resmi tatil olarak ilan edilmiştir.
Doğuşu açısından bizim kültürümüzle var olmamış fakat şiddetle bağrımıza bastığımız bir gündür babalar günü. Nitekim benim de anneler günü varsa babalar günü de olmalıdır diye düşüncelerim var… 🙂
İşte hepimiz için özel olan bu gün için 2007 yılında babama yazdığım çocukça bir şiirden küçük bir kesit eklemek istiyorum.
“Gözlerim zamansız ıslandığında,
Yaşlarımı paylaşacak şefkat dolu avuçlarını,
Acımı dindirircesine baktığın gözlerini,
Her düştüğümde elimden tutup, sırtımı sıvazlayıp;
“Hadi kızım bir daha dene” diyemeyeceğin günleri yaşamaktan,
Çok korkuyorum babacığım…”
Ve yazıma bu yıl gördüğüm en güzel babalar günü reklam metninden bir cümle ile noktayı koymak istiyorum:
Hangi navigasyon sistemi babalarımızdan daha iyi yol gösterebilir ki?
Bize her zaman en doğru yolu gösteren babalarımıza saygılarımızla…